Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Η αδερφή μου κι εγώ!

Την αδερφή μου την λένε Χρυσάνθη, όπως έχουμε ξαναπεί!
Εγώ όμως την λεώ Καδ! Μην με ρωτήσετε γιατί, δεν πρόκειται να σας πώ! Αυτά είναι προσωπικά μας και ντροπή σε όποιον αδιάκριτο θελήσει να μπεί ανάμεσα μας!

Την Καδ μου την αγαπάω πάρα πολύ!
Έχει μακριά, ξανθά μαλλιά και φωτεινά γαλάζια μάτια!
Βέβαια είναι λίγο πιο ψηλή απο εμένα και με νευριάζει λίγο αυτό, αλλά έχω βρεί την λύση! Κάθε βράδυ, όταν όλοι κοιμούνται, πάω και κρεμιέμαι απο το φώς στο ταβάνι για να μακρύνω! Μην τους το πείτε ε? Η μαμά, ακόμα αναρωτιέται, πώς βρίσκει την καρέκλα της κουζίνας στο σαλόνι κάθε πρωί! Ε δεν μπορεί, θα μακρύνω!!

Με την αδερφή μου που λέτε αγαπιόμαστε πάρα πολύ! Βέβαια κάποιες φορές το ξεχνάμε και πλακωνόμαστε, αλλά ευτυχώς ο μπαμπάς και η μαμά (θα σας πώ άλλη ώρα γι'αυτους!) φροντίζουν να μας το θυμίζουν!
Κοιμόμαστε και στο ίδιο δωμάτιο! Αμέ!! Κι αυτό κάποιες φορές με νευριάζει λίγο, αλλά δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά! Κάθε πρωί, που έρχεται και με φιλάει μου περνάνε όλα τα νεύρα!

Πολλές φορές την ζηλεύω λίγο, αλλά μάλλον κι αυτή με ζηλεύει.. Νομίζει ότι είναι καλό που όλοι είναι συνέχεια απο πάνω μου! (κάτι το οποίο επίσης με νευριάζει!).. Εγώ θέλω να της πώ, ότι δεν είναι και τόσο ωραίο, γιατί συνέχεια με τρέχουνε σε γιατρούς που με τραβάνε απο εδώ, με τραβάνε απο εκεί, και μετά εγώ έχω νεύρα και κλαίω όλη την ώρα και γι'αυτό με προσέχουνε όλοι! Βρε κουτή Καδ μου, καλύτερα είναι που εσύ δεν εχεις κανέναν πάνω απο το κεφάλι σου!

Απο τον χειμώνα, δεν θα περνάμε πλέον τόσες ώρες μαζί, γιατί κι εγώ θα πάω παιδικό και η Καδ μου θα πηγαίνει σχολείο (νομίζω!) και το απόγευμα θα κάνουμε πολλές δραστηριότητες λέει η μαμά! (τί είναι αυτό ρε παιδιά??? δηλαδή τί θα κάνουμε με αυτήν την δραστηριότητα?). Ξέρω ότι θα μου λείπει, αλλά το βράδυ που θα συναντιόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι θα είμαι χαρούμενη! Αν και θα με νευριάζει το ξέρω, αλλά κάτα βάθος την αγαπάω!

Σας αφήνω τώρα, γιατί θυμήθηκα όσα με νευριάζουνε και έχω νευριάσει!


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, 

Αθηνά!

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Δεν θέλω μπαλόνι!

Ακόμα μια μέρα δύσκολη ξεκίνησε για την Αθηνούλα μου.
Έβγαζε συρίγγιο απο την τομή της, την είδε ο γιατρός της χθές και μας έβαλε σήμερα βιαστικά στο χειρουργείο!

Το άγχος μεγάλο! Από τί προκλήθηκε η μόλυνση? Μήπως το κορμάκι της δεν δέχτηκε το μόσχευμα? Μήπως έβαλε τα χεράκια της στο στόμα και μολύνθηκε? Μήπως χτύπησε και κανείς δεν την πήρε χαμπάρι? Τόσες απορίες και η ώρα να περνάει βασανιστικά αργά!

Όταν ήρθε ο γιατρός στο δωμάτιο για να τηνδεί, εκείνο το μικρούλι χάρηκε! Τον συμπαθεί τον γιατρό της. Κάτι που είναι άντρας, κάτι που έχει καταλάβει ότι την βοηθάει, του έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο!

Μόνο όταν είδε το κρεββατάκι-φορείο, ταράχτηκε! Γατζώθηκε απο τον λαιμό του μπαμπά της και μας έκανε νοήματα... Δεν θέλω μπαλόνι, δεν θέλω μπαλόνι, και τρέχανε δάκρυα στο προσωπάκι της! Αγκαλιά την πήγανε στο χειρουργείο και καταλάβανε ποιό είναι  το μπαλόνι. Εκείνο το στρογγυλό (όντως σαν μπαλόνι είναι) στην άκρη της μάσκας αναισθησίας! Όποιος μπορεί να μας βοηθήσει στο πώς το λένε, ας μην μας το πεί! Το μπαλόνι είναι λιγότερο τρομακτική λέξη! :p

Θυμήθηκε το μανάρι μου, όσα πέρασε την προηγούμενη φορά. 
Την ναρκώσανε, βγήκανε οι κουμπάροι μου έξω και δώς του αγκαλιές και φιλιά και απορίες και ελπίδες! Όλα μαζί ένα κουβάρι!
Μετά απο μισή ώρα, τους φωνάξανε μέσα! Έχει δέσει το μόσχευμα, έχει αιματωθεί, εκτός απο ένα πολύ πολύ μικρό σημείο, εκεί που είναι η βίδα που της το κρατάει! Το δέχτηκε ο οργανισμός της!

Το χαμόγελο όμως δεν κράτησε πολύ!
Κάθε μέρα μια κοπέλα, η οποία προσφέρθηκε εθελοντικά, θα πηγαίνει στο σπίτι να της το καθαρίζει... Και είναι επώδυνο πολύ! Δεν θα περιγράψω πώς γίνεται, όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν!

Ταλαιπωρία κι άλλη για την Αθηνούλα μου!

Τώρα έχει ξυπνήσει, είναι στον θάλαμο και περιμένουν να συνέλθει καλά για να πάνε σπίτι! Είναι όμως τρομοκρατημένο! 

Θα περάσει όμως κι αυτό! Θα περάσει γιατί είναι δυνατή!

Κι εγώ μια πολύ περήφανη νονά!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Πάλι απο την αρχή...

Δυστυχώς το μικρούλι μου πρέπει να ξαναμπεί χειρουργείο.....
Απο χθές το βράδυ έβγαζε συρίγγιο απο το σημείο της τομής στο προσωπάκι της....
Την πήγε η κούμπαρα σήμερα στον ιατρό που την χειρούργησε, και μας είπε αύριο πρωί πρωί επειγόντως χειρουργείο...
Η καλή περίπτωση θα είναι να έχει απλά (όσο απλό κι αν είναι) μολυνθεί και να πρέπει να την καθαρίσουνε.
Η κακή περίπτωση είναι να απέρριψε τελικά ο οργανισμός της το μόσχευμα και να της το βγάλουνε και να ξαναγίνει το προσωπάκι της όπως ήταν.
Αχ ρε γαμώτο.... πάνω που λέγαμε ότι ησύχασε το παιδάκι, έχουμε πάλι τρέξιμο...
Δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά.. πιστεύω ότι η μικρούλα μου είναι πολύ δυνατή και θα το ξεπέρασει κι αυτό.... Πιστεύω ότι είναι μόλυνση, ότι θα την καθαρίσουνε και ότι θα πάει γρήγορα στο σπιτάκι της.....
Σφίξε τα δοντάκια Αθηνούλα μου και θα δείς ότι θα τα καταφέρεις και θα βγείς δυνατή και θα μας χαρίζεις πάλι ξεδοντιάρικα χαμογελάκια!!!
Και να θυμάσαι ότι ακόμα και αν τελικά δεν δέχτηκε το κορμάκι σου το μόσχευμα, εμείς θα σε αγαπάμε πάντα και θα είσαι η πιο όμορφη στα μάτια μας! Εξάλλου, δεν υποκρινόμαστε!!! Έτσι κι αλλιώς είσαι ένα κουκλάκι!!!!!!
Υπομονή Αθηνούλα μου!

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Δώρο #1

Μην μασάτε, δεν είναι το πρώτο δώρο... 

Η νονά κρατούσε αρχείο με φωτογραφίες από όλα τα δώρα που μου έχει πάρει, αλλά επειδή είναι ξανθιά και το πολύ οξυζενέ είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι καίει τον εγκέφαλο, τις έχασε όλες, μετά απο μια βλακεία που έκανε στον υπολογιστή! Οπότε,αρχίζουμε πάλι απο την αρχή!
Τουλάχιστον βρήκε στον υπολογιστή της δουλειάς, μια φωτογραφία με το δωράκι  μου απο τα περσινά μου γενέθλια! Και μην βιαστείτε να την πείτε τσιγκούνα.. Μου είχε πάρει κι άλλα, αλλά φυσικά τα έχασε κι αυτά! Θυμήστε μου την επόμενη φορά να παρεξηγηθώ που στην δουλειά της, δεν έχει καμία φωτογραφία μου!

Σας παρουσιάζω λοιπόν με καμάρι το παπουτσάκι μου! Puma παρακαλώ, γιατί είναι και κάπως ψωνάρα η νονά, αλλά δεν με χαλάει καθόλου!

 Το αν μου αρέσε δεν της το είχα πεί αμέσως αλλά μάλλον το κατάλαβε απο την γκριμάτσα που έκανα και απο τα χιλιόμετρα που διένυσα μέσα στο σπίτι τρέχοντας απο την χαρά μου.. Περιττό να πώ ότι πάλι με γέμισε φιλιά και άρα και σάλια! Αμάν πια!
Την συγχώρεσα όμως, γιατί μου αρέσει πολύ το  πατούμενο! Της έδωσα κι εγώ ένα φιλί (στεγνό εννοείται! Δεν κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουνε! Και ας μην ξεχνάμε ότι είμαι και Κυρία!), και χέστηκε απο την χαρά της! Αλήθεια σας λέω καλέ! Όλο το σπίτι βρώμισε! Αμα, δεν με πιστεύετε να ρωτήσετε και την αδερφή μου!

Και για την ιστορία... είναι το δωράκι για την γιορτή το έτος 2008! (Περσινά, ξυνά σταφύλια, σαν να λέμε!)


Δεν έχω νέα να σας πώ, γι'αυτό παρουσιάζω τα δώρα μου.. Τρώω ακόμα φαγητά λιωμένα, και εξακολουθούν ολοι να αγνοούν τα κλάμματα μου, όταν ζητάω κανονικό φαγητό και δεν μου δίνουν!
Ακόμα και η νονά μου, όταν της ζήτησα σουβλάκι και μπριζόλα όχι μου είπε!! Γκρρρρ....

Με εκτίμηση,

Αθηνά!